“มรรคหยาบฆ่ามรรคละเอียด” เห็นไหม

สังเกตได้เวลาไปหาพระนี่ พระต้องเรียบร้อย เขาเรียก “สมณสารูป” แต่ครูบาอาจารย์เรา เวลาแสดงธรรมนี่มันออกหมดเลย เขาก็บอกว่า อย่างนี้ใช้ไม่ได้ อย่างนี้คือ “โทสะ” แล้วมันเป็นโทสะจริงเหรอ ถ้าโทสะนี่มันต้องทำเพื่อให้สมกับโทสะที่มันเกิดขึ้นนั้น

โทสะคือเราโกรธ เราไม่พอใจสิ่งใดเราก็ทำสิ่งนั้น แต่นี่เวลาพูดแล้วเสียงดัง เหมือนอาจารย์สอนนักศึกษาเลย เวลาอาจารย์สอน บางทีเราต้องมีอุบาย เราต้องจริงจัง เพื่อให้นิสิต เพื่อให้นักศึกษามันได้ปัญญา

เวลาเทศน์นี่มันก็มีอยู่บ้าง หลวงตาบอกว่า “มันเป็นพลังของธรรม” คือพลังความจริงจัง พลังคำพูดที่มันให้ดูดดื่ม ให้มันกินใจ แล้วมันออกอย่างนี้ แต่โลกเขาไม่เข้าใจ

เราจะบอกว่า นี่ภาษาธรรมะเรียกว่า “มรรคหยาบฆ่ามรรคละเอียด” ถ้าทางโลกเขาต้องสงบเสงี่ยมเรียบร้อย อย่างนั้นคือ “สมณสารูป” แต่เวลาแสดงธรรม นี่เป็นพลังของมันที่มันให้ผลมา ถ้าอย่างนี้เราไม่เข้าใจมันก็เป็นได้ นี่พูดถึงมุมมองไง แล้วมุมมองนี่ถ้าเรายังไม่รู้ เราก็ไม่เข้าใจ แต่ถ้าเรารู้แล้ว เราเข้าใจได้ เห็นไหม

จะให้เข้าใจ คำว่า “มรรคหยาบ - มรรคละเอียด”

ฉะนั้นเราจะบอกว่า ในมุมมองต่างๆ นี้มันมีเยอะมาก เฮ้อ... เขาเรียกว่าสายบุญสายกรรมด้วยแหละเนาะ มันเป็นเวรกรรมไง เวรกรรมให้เราประสบไปพบเจออย่างนั้น แต่พอพบเจอแล้วมันอยู่ที่วุฒิภาวะด้วย ถ้าเด็กที่มันไม่มีวุฒิภาวะ มันก็เชื่อได้ง่าย มันก็เป็นประโยชน์ของเขา

มันก็ต้องเป็นอย่างนี้ เป็นอย่างนี้หมายถึงว่า เวลาเราไปโดนอะไรจี้เข้า มันจะสอนให้เราเข้มแข็งขึ้นมา คือ ถ้ามันผิดบ่อยๆ มันก็จะรู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก แต่มันบ่อยไม่ไหวไง เพราะว่ามันเป็นโอกาสในชีวิตนะเว้ย ชีวิตนี้มันเขวไปเลย แล้วมันเสียไปเลย ถ้าชีวิตมันเขวไปเลยล่ะ

ถ้ากรณีอย่างนี้ เราไปดูที่ปทุมธานี เห็นไหม นั่นก็เป็นอีกแบบหนึ่ง อันนี้ก็ไปอีกแบบหนึ่ง เพราะโลกมันเป็นอย่างนี้

เราจะบอกว่า “โลกนี้ของกูเว้ย” ให้กูไปแบกไว้หมด กูก็ไม่ไหว แต่ถ้าจะให้แจง เราก็แจงอย่างนี้แหละ

เราจะบอกนะ อย่างที่เขาว่าเป็นโสดาบัน เป็นอะไรนี้ เราไม่เชื่อหรอก ดูสิ กว่าเราจะมาเรียนถึงระดับนี้ได้ เราต้องเรียนมาตั้งแต่อนุบาล กว่าจะผ่านมาถึงระดับนี้ แล้วอยู่ๆ จะเป็นโสดาบันนี่ มันเป็นได้อย่างไรวะ มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลย

แต่ถ้าคนที่มันจะเป็นไปได้จริง อย่างเช่น หลวงปู่เจี๊ยะ หลวงปู่เจี๊ยะนี้พรรษา ๒ ท่านเป็นสกิทาคาแล้ว แล้วท่านไปพูดให้หลวงปู่กงมาฟัง ตอนอยู่กับหลวงปู่กงมา ท่านบอกว่าต้องให้หลวงปู่มั่นเท่านั้น ท่านขึ้นจากจันทบุรีนี้ ขึ้นไปหาหลวงปู่มั่นที่เชียงใหม่เลย ไปเล่าให้หลวงปู่มั่นฟังเลย

“ข้าน้อย...พิจารณากายอย่างนั้นๆๆ ข้าน้อยขาดอย่างนั้นๆๆ”

“เอ้า... ว่าไป”

“ข้าน้อยทำอย่างนั้นๆ”

พอหลวงปู่มั่นบอกถึงขั้นที่ ๒ ท่านก็ถาม “ให้ข้าน้อยทำอย่างไรต่อไป”

“ก็พิจารณากายอย่างนั้นแหละ พิจารณาซ้ำไปอย่างนั้นแหละ”

เพราะมันมีกายนอก เห็นไหม “พิจารณากาย...กายนอก... กายใน... กายในกาย” หลวงปู่เจี๊ยะพูดกับเราประจำ ว่าหลวงปู่มั่นฟังแล้วท่านไม่ค้านผมซักคำเดียวเลย หลวงปู่มั่นไม่บอกว่าหลวงปู่เจี๊ยะผิดแม้แต่คำเดียวเลย

นี่เห็นไหม ๒ พรรษาได้ ๒ ขั้น...มี แต่ ! แต่ต้องเป็นของจริงไง แต่ถ้าเป็นของจริงก็อย่างที่ว่านั่นแหละ เป็นโสดาบันขึ้นมานี่ต้องถามว่า “มึงเป็นโสดาบันนี่เป็นอย่างไร”

ถ้าคนที่มันไม่เคยพบไม่เคยเห็นนะ มันจะพูดผิดหมด มันเป็นไปไม่ได้หรอก คนที่ไม่เคยมาบ้านตาดนี่ มันจะคุยโม้ว่าบ้านตาดเป็นอย่างนั้น.. เป็นอย่างนั้น มึงพูดไปเถอะ เอ็งก็พูดของเอ็งไป มันไม่จริงหรอก

นี่ก็เหมือนกัน ทีนี้เพียงแต่ที่มันเป็นอย่างนี้ เพราะมันไม่มีใครสอบใครไง พอไม่มีใครสอบแล้วมันก็เป็นกันไป ถ้ามันเป็นโสดาบัน เป็นสกิทาคาจริง ทำไมขนาดอนาคายังสึกเลย

ความจริงนะ “ถ้าในวงกรรมฐานนี่เขาไม่ให้มีพูดผิดเลยแม้แต่คำเดียว” ถ้าพูดผิด มันเป็นสัญญา มันเป็นความจำ ไอ้นี่พอมีอนาคาสึก มันก็จบแล้ว ไม่ต้องไปฟังอีกแล้ว

ถ้ารับประกันนะ มันก็เหมือนมหาวิทยาลัย ไปมอบใบประกาศให้เป็นดอกเตอร์ แล้วพอไปถึงวันหนึ่ง เขาพิสูจน์แล้วว่าใบประกาศนี้เป็นใบประกาศปลอม มหาวิทยาลัยนี้มันจะอยู่ได้ไหม

อันนี้ก็เหมือนกัน อนาคา สึก มันก็เหมือนกันแหละ เครดิตมันหมดแล้ว ถ้ามึงยังเชื่อกันอยู่ก็ โอ้โฮ...

โยม : แต่พวกเราก็จับได้ว่าท่านโกหกด้วยค่ะ คือท่านมีการพูดสนทนาธรรม มีคนถามธรรมะท่าน แล้วท่านตอบไม่ได้ ท่านก็เลยว่าท่านไม่ได้เรียนอะไร ท่านไม่ได้นักธรรมตรี นักธรรมตัวอะไรเลย แต่พอเข้าไปเสิร์ชในเน็ต ก็พบว่าท่านได้นักธรรมตรีแล้วค่ะ ก็ว่า เอ๊ะ... ทำไมท่านถึงโกหก

หลวงพ่อ : อันนี้ไม่ได้แล้วแหละ “สีลัพพตปรามาส ไม่ลูบไม่คลำ” เพราะพระโสดาบันขึ้นไปนี้ ศีลมันก็เต็มที่อยู่แล้ว ศีล สมาธิ ปัญญา เราเคยพูดกับพวกโยมที่ไป ว่าไม่มีอะไรหรอก ในตัวเขาไม่มีอะไรเลย ถ้ามีเขาจะไม่ทำอย่างนี้